Το underground ταξίδι μου στον σκοτεινό κόσμο του γυναικείου badminton
Το γυναικείο badminton θεωρείται μακράν το δημοφιλέστερο άθλημα στον κόσμο, την ίδια στιγμή που η εγκληματικότητα αυξάνεται με εντυπωσιακούς ρυθμούς. Σύμπτωση ή αιτιότητα; Όταν ο πατέρας μου πέθανε από υποτιθέμενο, καρδιακό επεισόδιο κατά την διάρκεια αγώνα badminton της αδερφής μου, αποφάσισα να διερευνήσω.
Πριν οκτώ χρόνια λοιπόν, αποφάσισα να πάρω το μεγαλύτερο ρίσκο της ζωής μου. Να εισέλθω incognito στον τρομακτικό κόσμο του γυναικείου badminton.
Δανείστηκα τον εξοπλισμό της αδερφής μου χωρίς να την ρωτήσω, καθώς εκείνη τη μέρα ήταν απασχολημένη με την κηδεία, και έφυγα από το σπίτι.
Ταξίδεψα στην εξωτική Αετομηλίτσα Ιωαννίνων, το κορυφαίο, προπονητικό κέντρο badminton στον κόσμο. Είχε φτάσει η ώρα να διεισδύσω στα άδυτα ενός τρομακτικού κόσμου. Αποτρίχωσα το αρρενωπό μουστάκι μου, φόρεσα την κόκκινη περούκα που είχα από την παλαιότερη έρευνά μου στον άθλιο κόσμο των κομμωτηρίων, και μπήκα στο γυμναστήριο από την πίσω πόρτα. Κωδικό όνομα: Βαρβάρα.
Το ταξίδι της αναζήτησης ήταν μία εσωτερική μάχη. Συγκρούστηκα με τον εαυτό μου, είχα τις αμφιβολίες μου, δίστασα. Επί οκτώ έτη, υπέμεινα ανείπωτα βασανιστήρια, αναζητώντας την αλήθεια. Αναγκάστηκα να μάθω backhand, forehand και πιλάτες. Έκανα και μου έκαναν μασάζ. Ξύρισα την πλάτη μου περισσότερες φορές από ότι το bikini μου. Πήγα αναρίθμητες βόλτες για ψώνια. Έμαθα τι είναι το ντεκαπάζ και πως να κάνω τα νύχια μου ώστε να μην εμποδίζουν στους αγώνες. Μα κυρίως, προπονήθηκα και εξειδικεύτηκα στο δυσκολότερο sport του πλανήτη. Τρία παγκόσμια κύπελλα αργότερα, ο πόνος παρέμενε αβάσταχτος.
Κανείς δεν γνωρίζει πόσο πολύτιμος είναι ο αυνανισμός μέχρι να αναγκαστεί να παίξει ομαδικό αγώνα badminton με επαγγελματίες και άκρως γυμνασμένες αθλήτριες. Σμιλεμένα σώματα, ποθητός ιδρώτας και μυρωδιά Dove και μελισσόχορτο. Η στάση υποδοχής ήταν το χειρότερό μου. Φυσικά, δε μου διέφυγε ο διακριτικός σαδισμός του σχεδιασμού της κοντής φούστας με πάτο. Τα οκταετή όνειρά μου μετατράπηκαν σε υγρούς εφιάλτες.
Ευτυχώς, οι κόποι μου απέδωσαν καρπούς, όταν ένα βροχερό πρωινό Απρίλη βρέθηκα την κατάλληλη ώρα στο σωστό σημείο. Ενώ είχα χώσει το μισό μου σώμα μέσα στο ντουλάπι των αποδυτηρίων, ψάχνοντας απεγνωσμένα τα ταμπόν μου, άκουσα δύο αντρικές φωνές. Εκμεταλλευόμενος τη νεοαποκτηθείσα ευλυγισία μου από τις πιλάτες, πραγματοποίησα ένα όρθιο σπαγκάτο και χώθηκα ολόκληρος μέσα στο ντουλάπι. Από την ασφάλεια της κρυψώνας μου κατάφερα να κρυφακούσω τα πάντα.
Οι άλλοτε συναθλήτριές μου, Γιώτα και Βασιλική - τα δύο, ομολογουμένως, πιο ποθητά κορμιά της ομάδας - ήταν άντρες. Επί χρόνια, κατακτούσαν πρωταθλήματα, βγάζοντας εκατομμύρια εις βάρος όλων μας, χρησιμοποιώντας την ανώτερη βιολογία τους και τους μεγάλους, παχείς μύες τους, που κάθε φυσιολογικός άνρθωπος θα ήθελε να γευτεί.
Παρέμεινα κρυμμένος στο ντουλάπι μου για ώρες, καθώς οι αισχροί αυτοί άντρες έπλεναν τα καταπονημένα κορμιά τους. Το σπαγκάτο μου ήταν εξαιρετικό, αλλά λύγισε, όταν μέσα από την χαραμάδα αντίκρισα ένα γιγάντιο, ανδρικό μόριο να με πλησιάζει.
Συνειδητοποιώντας πως το τέλος της κατασκοπικής μου καριέρας ήταν κοντά, δεν είχα άλλη επιλογή. Έστειλα ένα γρήγορο μήνυμα στις συναθλήτριές μου, και όρμησα πάνω στους δύο γυμνούς και γυμνασμένους προδότες.
Μία ώρα και σαράντα λεπτά αργότερα, όταν έφτασε η αστυνομία, το σχεδόν άψυχο κουφάρι μου κείτονταν στο πάτωμα των αποδυτηρίων. Είχα αποτύχει και οι δράστες είχαν διαφύγει. Τα μάτια μου μισόκλειστα και υγρά, το στόμα μου γεμάτο νεκρούς απογόνους - δυνητικούς, μελλοντικούς αθλητές - και το γυμνό κορμί μου τυλιγμένο με ένα φιλέ.
“Ποιος θα φανταζόταν πως ολόκληρη η γυναικεία ομάδα badminton ήταν μεταμφιεσμένοι άντρες;” ψιθύρισα στη νοσοκόμα καθώς αφαιρούσε τη ρακέτα από το παχύ έντερό μου.
“Δεν ήταν η γυναικεία ομάδα badminton,. Αλλά το ήξερες”, μου απάντησε χαμογελώντας και μου χάρισε ένα καφέ μπαλάκι με φτερό.
Με τις δημοσιογραφικές μέρες πια πίσω μου, σας γράφω αυτό το άρθρο ταξιδεύοντας με τον Bakaru, τον Ινδονήσιο φίλο και συναθλητή μου, που γνώρισα στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα της Τουλούζ το 2006. Ο ήλιος χαϊδεύει τα κατάμαυρα μαλλιά του και αυτός το αποτριχωμένο χέρι μου, σαν καλός φίλος μου. Από τον καθρέφτη της νταλίκας μας κρέμεται το μπαλάκι badminton, που μου χάρισε η νοσοκόμα. Τελικά, το καφέ δεν ήταν το φυσικό του χρώμα.
